در دوران قدیم، منظورم همین ده پانزده سال پیش است نه صد سال قبل، آن وقت‌ها هرگاه می‌خواستیم مطلبی بنویسیم برایش حسابی آماده می‌شدیم. مثلا اگر می‌خواستیم یک نامه بنویسیم، سعی می‌کردیم تا جایی که بلدیم دقت و حوصله به خرج بدهیم؛ جمله‌بندی‌ها و پاراگراف‌بندی‌ها را رعایت می‌کردیم، زیاده‌نویسی نمی‌کردیم و یک راست می‌رفتیم سر اصل مطلب، بهترین کلمه‌ها را برمی‌گزدیم و هر آن‌چه از املاء و انشاء آموخته بودیم را به کار می‌بردیم تا در نهایت با نامه خودمان روی مخاطب اثر بگذاریم. حتی اگر کلمه‌ای را بلد نبودیم یا حس می‌کردیم نحوه نگارش‌مان قوی نیست، می‌رفتیم کتاب می‌خواندیم و تحقیق می‌کردیم تا بهتر و درست‌تر نوشتن را یاد بگیریم. خاطرم هست آن زمان‌ها بیشتر افراد یک دفترچه یادداشت یا دفتر خاطرات هم برای خودشان داشتند و هر روز در آن می‌نوشتند تا نوشتن از یادشان نرود. هر کسی که بودیم و هر کاری که داشتیم، اگر سر سوزن…