جایی خواندم که نوشته بود تا وقتی می‌توانی میزت را گسترده‌تر کنی نیاز نیست مشغول بلندتر کردن دیوارها بشوی. جمله جالبی است گرچه شاید در ابتدا چندان مفهوم نباشد. منظور از این جمله این است که تا وقتی می‌توان رفتار دوستانه‌تری از خود نشان داد و به دیگران کمک کرد، لزومی ندارد که تمام راه‌ها را بر روی دیگران بست و منزوی شد. گسترده‌تر کردن میز به معنای همان بخشندگی و از خود گذشتگی است و بلندتر کردن دیوارها نشانه خودبرتربینی و راندن دیگران از اطراف خود. در دنیای امروزی، انگار همه با هم رقابت گذاشته‌اند که به همه ثابت کنند برترین هستند و هیچ نقصی در آن‌ها وجود ندارد، انگار می‌خواهند اثبات کنند از همه بیشتر می‌فهمند و سطح درک و فهم‌شان فراتر از حد تصور عموم است. این در حالی است که همه ما هر چقدر هم که در برخی زمینه‌ها ایده‌آل باشیم ولی باز هم نقص‌هایی داریم چون هیچ کس تکرار می‌کنم هیچ کس کامل نیست. این را تعداد قلیلی می‌دانند، این را همان کسانی می‌دانند که فروتنی را پیشه کرده‌اند و روی برترنمایی خودشان بیهوده پافشاری نمی‌کنند. اگر فکر برتری به سرت زده است باید این را بدانی که کامل نبودن بد نیست، کاملا طبیعی است. همه ما باید قبول کنیم که کامل نیستیم. مسلما هر کدام از ما استعدادهای منحصر به فرد خودمان را داریم و زندگی حرفه‌ای ما را همین استعدادها شکل می‌دهند. اما قرار نیست که در هر زمینه‌ای استعداد داشته باشیم. باید با خودمان روراست باشیم و در حیطه‌هایی که تخصصی نداریم اظهار نظر را به افرادی بسپاریم که استعداد و تخصص کافی دارند. از سوی دیگر اغلب ما هر وقت اشتباهی را از دیگران می‌بینیم، فورا شروع می‌کنیم به سرزنش کردن و تمسخر آن‌ها، در حالی که اگر به خودمان و کارهای‌مان فکر کنیم می‌بینیم که ما هم اشتباهات زیادی را در گذشته مرتکب شده‌ایم و در آینده هم حتما مرتکب خواهیم شد. انسان جایزالخطاست. قبول داشته باشیم که اشتباه کردن بخشی از زندگی است، گرچه خوب است که از آن دوری جوییم ولی اگر هم اشتباه کردیم خودمان را ببخشیم یا اگر اشتباهی دیدیم بیش از حد واکنش منفی نشان ندهیم. یکی دیگر از مواردی که سبب می‌شود به سمت بلندتر کردن دیوارهای اطراف خود کشانده شویم این است که نسبت به داشته‌های خودمان مغرور شویم، نه شاکر. اگر امروز به موقعیت مناسبی رسیده‌ایم خوب است به خاطرش شاکر باشیم، اما مغرور شدن به موفقیت‌ها تکبر می‌آفریند و تکبر هم به افزایش حس حسادت نسبت به افراد بالاتر از خودمان منتهی می‌شود. با این نگرش نه تنها آرامش را از خودمان می‌گیریم، بلکه حس فروتنی را هم در خودمان خواهیم کشت. پز دادن هم که بدترین نوع رفتار در این رابطه است. اگر در زمینه‌ای به خصوص به موفقیت دست یابی خیلی خوب است، مطمئن باش دیگران هم این موفقیت تو را خواهند دید و تمجید خواهند کرد، به شرط آن‌که مشغول پز دادن نشوی. این‌که کسی بخواهد به دروغ یا به راستی بکوشد اعلام کند که از دیگران بهتر است نه تنها مورد پذیرش دیگران قرار نخواهد گرفت، بلکه از چشم عموم نیز خواهد افتاد. فروتنی تضمین کننده شادی است، نه فقط شادی خودت بلکه شادی اطرافیانت. چرا وقتی می‌توان زندگی را در کنار یکدیگر شیرین کرد، بیهوده درگیر اثبات برتری خود نسبت به دیگران بشویم؟ چرا وقتی می‌توانیم میزمان را گسترده‌تر کنیم، دیوارهای اطراف خودمان را بلندتر کنیم؟

با خودت صحبت می‌کردی؟ چه می‌گفتی؟ نمی‌خواهد به من دروغ بگویی. داشتم گوش می‌دادم. همه حرف‌هایت را شنیدم. داشتی می‌گفتی خیلی از اوقات اشتباه می‌کنی و تصمیمات غلط می‌گیری، داشتی می‌گفتی انگار بلد نیستی کاری را بی‌نقص انجام بدهی، داشتی می‌گفتی همه چیز را خراب می‌کنی، داشتی می‌گفتی شرایط حال حاضر زندگی‌ات تقصیر هیچ کس نیست جز خودت. ببخشید، می‌دانم کار بدی بود ولی گوش ایستادم و همه این حرف‌ها را شنیدم؛ حرف‌هایی که خودت داشتی به خودت می‌گفتی را می‌گویم. ببخشید که گوش ایستادم، اما چون به تو قول داده بودم برایت دوست خوبی باشم لازم دانستم حرف‌هایت را بشنوم تا بدانم با خودت چند چندی. انگار خیلی از خودت دلت پر است. انگار اگر امکانش بود احتمالا با خودت درگیر هم می‌شدی. فکر می‌کنم احتمالا الان چشم دیدن خودت را نداری. تمام این صحبت‌ها که گاهی با خودت در میان می‌گذاری، عاملش همان چیزی است که خیلی‌ها از آن به عنوان وجدان یاد می‌کنند. خوشحالم که دوست باوجدانی دارم. خوشحالم که مسئولیت کارهای خودت را قبول می‌کنی و می‌دانی که نباید به خاطر اشتباهاتت دیگران را مقصر بدانی. اما دوست من، تو با این کار به خودت هیچ کمکی نمی‌کنی. قبل از این‌که از دیگران انتظار داشته باشی به تو احترام بگذارند، باید خودت به خودت احترام بگذاری. اگر می‌خواهی دیگران تو را قبول داشته باشند، اول باید خودت خودت را قبول داشته باشی. نه! نمی‌گویم اگر اشتباهی کردی از زیر بار مسئولیت آن فرار کنی، اما این هم درست نیست که به خاطر اشتباهات گذشته شخصیت خودت را پیش خودت زیر سوال ببری. مسئولیت‌ پذیر باش اما نه با نگرش سرزنش‌گر بلکه نگرش اصلاح‌گر. کارهای نادرست خودت را پیدا کن ولی به جای گیر دادن به خودت، سعی کن خودت را مجبور کنی که دیگر آن کار نادرست را انجام ندهی. واقعا می‌گویم، اگر بخواهی به روحیه سرزنش کننده خودت فرصت جولان بدهی، کم‌کم اعتباری پیش خودت باقی نخواهی گذاشت. کسی هم که شخصیت خودش را قبول نداشته باشد بیشتر و بدتر از قبل اشتباه می‌کند. پس در یک کلام، من قبولت دارم، تو هم قبولت داشته باش.